حسین احمدی

به گزارش چامه شمال، خداحافظی‌های نمایشی، روایت آشنای این روزهای مازندران است. چالش تاسف‌باری که مازنی ها را پُرسوال کرده.

این روزها در اخبار، کلمه استعفا پُررنگ‌تر از گذشته بوده و فضای رسانه‌ای را که تورق می کنیم استعفاهای مجلسی، شایع و اپیدمی شده است.

و بارها این پُرسش را از شهروندان شنیده‌ایم که اگر هدف خدمت به مردم است، جایگاه مگر مهم است؟ مگر نماینده شدن توفیری دارد با باقی مسئولیت‌ها؟ همان مردمی که این خداحافظی‌ها را خودخواهانه و منفعت‌طلبانه می دانند.

متاسفانه برخی از مسئولین با هدف رزومه‌سازی و پیشینه‌بافی به هیچ جایگاه مدیریتی نه نمی گویند و ابدا صلاح مردم مدنظرشان نیست.

هوشیاری مدیران بالادستی در راستای انتصاب‌های اینچنینی بسیار مهم بوده و متولیان هر مجموعه‌ای باید با کسب ضمانت‌ و تعهدهای اخلاق‌مدارانه، قبل از هر انتصاب هشدارهای لازم را بدهند تا هیچ مسئولی سودای خداحافظی بی‌هنگام نداشته باشد. مگر اینکه این انتصاب‌ها با برنامه‌ریزی و با هدف پیشینه‌سازی صورت گرفته باشد.

در گذشته با مدیری از این دست گفتگو داشتم که استعفای انتخاباتی را تکذیب کرده بود اما سرِبزنگاه دست از کار شست تا در عرصه انتخابات حضور داشته باشد. مدیری که یکسال از فرصت‌های مجموعه تحت مدیریتش را خط‌خطی کرد و با کارآموزی در این عرصه، بار‌ و بُنه‌اش را بست سمتِ بهارستان.

جدا از بحث‌های مدیریتی و منفعت‌های شخصی که از آن گفتیم، نکته مهم‌تر حقی است که از مردم تضییع می شود و مدیران اینچنینی باید در مقابل حق‌الناس پاسخگو باشند که چرا مصلحت‌شان را به صلاح مردم ارجح دانستند؟

روی دیگر کلامم با مردم است؛ همان‌ها که باید در انتخابات پیش‌رو به چهره‌هایی که در مدت کوتاهی بر مسندی نشستند و مجلس‌نشینی را به اداره‌نشینی ترجیح دادند از دایره انتخاب‌شان کنار بگذارند تا درسی برای آیندگان باشد که دیگر کسی هوسِ رزومه‌سازی نکند.

به امید آنکه هر مسئولی خودش را مسئول بداند و دلسوزانه برای مردم تلاش کند که این مردم شایسته بهترین‌ها هستند.

انتهای پیام/