حسین احمدی

به گزارش چامه شمال، سلام به عدد بطری آب هایی که نذر کرده اند... به شمارش آن قدم هایی که با دمپایی و کتانی سوی بین الحرمین تان برداشته می شود... به مقدار دانه های شکری که همسایه مان هر سال می ریزد توی حلوای معطر اربعین... سلام به حرارت سلام های عاشقانه ای که مشهدیِ اسماعیلِ کفاش بلد است. هربار که کوکی می اندازد تنِ نعلین مسافری... سلام، سلامی کشدار و حال خوب کن شکل سلام دختربچه های فامیل... سلامی قَدّ زیارت عاشوراهایی که خوانده می شود در جهان... سلام... سلامی قاطی سلام هایی که از دوردست های اِفریقا می آید... از اروپا... از قلب کشورهایی که راز حسین بودن حسین را درک کرده اند... سلامی به طعم آن قنوت های دلچسبی که زوار در نجف و کاظمین می بندند... به حال قشنگی که چای های عراقی شیرین می دهد و به اشک های زلالی که بعدش پایانی ندارد انگار... سلام و ارادتی شبیه سلامِ سادات... به عدد چفیه بر سرهایی که سینه می زنند در طریق تان و به عدد بیرق های سرخی که بر دوش ها می رود... به مقدار نفس نفس زدن های پیران در صحرای غم... به تعداد آشپزهای گمنامی که دیگ دیگ طعام امام حسینی پخت می کنند... همسنگ کربلا آمده ها و هنوز نیامده هایت... به شمارش آنان که در شریعه فرات وضو گرفته اند و غسل ساخته اند... سلامی اندازه رطب هایی که قرار است تعارف زائران خسته پاکستانی و فنلاندی و آرژانتینی شود... سلامی شکل سلام های نجیب بی بی نساء که مادر سه شهید است.

سلام... سلام آقاجان... سلام مهربانتر از همه... سلام آبرو و عزت و دین... سلام دلبر خدا... سلام تاریخِ بر فراز نیزه... سلام قبله ی جمیع پیغمبران

پی نوشت: 
دیروز روایتی شنیدم. شنیدم که کفشدار مرحومی چند مدتی بعد فوتش می آید به خواب دوستان خادمش و می گوید: الله اکبر! اگر بدانید این خاندان چقدر کریم اند؟ به تعداد هر سلام و ادبی که میانه کار رو به حرم داشتم، آقا علی بن موسی الرضا اینجا می آیند به من سر می زنند.