حسین احمدی

به گزارش چامه شمال، فرماندار مرکز مازندران طبق سنوات گذشته خبرنگاران ساروی و شبه‌ساروی را به عمارت فرمانداری فرا خواند تا تکریم هرساله را تکرار کند.

طبق روال پیشین، تربیون در اختیار معدودی قرار گرفت و نورچشمی‌های جناب فرماندار اجازه نطق پیدا کردند. لیست امسال هم متاسفانه همچون گذشته در اختیار جریان خاص رسانه‌ای قرار داشت و چهره‌هایی نیز صاحب میکروفن شدند که سال‌های ماضی هم از این امکان برخوردار بودند.

سایر همکاران هم که نکات بسیاری برای بیان داشتند، به نظاره نشستند و زبان به کام کشیدند تا مبادا ترک بردارد خاطر جناب مدیر!

یک به یک میکروفن‌ها که روشن شد بیشتر دریافتم که لیست مذکور سفارشی و متعلق به جریان خاص است.

حدسم درست بود و همکاران انتخاب شده تلاش بر تطهیر استاندار داشتند و طبق منش شاعران دَربار به ستایش پرداختند درحالیکه واقفند رسالت رسانه، تملق نیست!

خبرنگاران جریان نزدیک به دولت، یک‌به یک صحبت کردند و سرانجام تریبون به خبرنگاری رسید که در لیست نبود و خودش درخواست داده بود که سخنران باشد.

در ادامه وی به نقد سخنان استاندار در مراسم استانی روز خبرنگار در رابطه با عفاف و حجاب پرداخت و با ارائه آیات و روایات از دولتمردان خواست که از دین‌زدایی بپرهیزند.

این سخنان به مذاق جریان حامی دولت خوش نیامد و علیرغم شعار "زنده‌باد مخالف من" که سالها پُزش را دادند، غوغا و سالن مراسم را متشنج کردند.

از این رفتارهای پوپولیستی متعجب شدم و تلاش کردم که معترضان، سکوت و احترام اختیار کنند اما افاقه نکرد و متولیان برنامه میکروفن را از مقابل منتقد ماجرا برداشته و صحبت‌هایش را بریدند.

در ادامه، پیه ماجرا به تنِ مابقی منتخبین سخنرانی هم خورد و اوضاع دیگر آرام نشد که نشد.

متاسفانه متولی این مراسم سکوت اختیار و تلاشی برای برقراری نظم نکرد و تنها قطع میکروفن موجب شد، تنش به پایان برسد.

درنهایت آقای فرماندار به جبهه حامیان استاندار پیوست و با نکوهش صحبت‌های چند روز اخیر منتقدین - که از قضا از دوستان سابقش بودند - به آتش‌ ماجرا افزود و دِین‌اش را به مدیریت ارشد استان ادا کرد.

القصه؛ این سطور را نوشتم تا به مساله اخلاق و منش بپردازم و از الزام احترام بگویم. از مهربانی که نبود. از همدلی که رنگ باخته. از مروت که خبری از آن نیست‌. از شنیدن صدای مخالف که تنها شعار است.

جامعه از اهالی رسانه که همگان را نقد می‌کنند، انتظار دارد که رفتاری متواضعانه و بزرگ‌منشانه در برابر انتقادات داشته و نسخه‌هایی که برای دیگران می‌پیچند را برای خودشان هم مشق کنند. چراکه ما همه اعضای یک خانواده‌ایم و اختلاف عقیده نباید موجب شود ‌که اینچنین بی‌محابا به یکدیگر پرخاش و اخلاق را ذبح کنیم.

مراسم تکریم روز خبرنگار، مکدرم کرد اما با همین تلنگر دریافتم؛ احترام پیش‌شرط هر گفتگویی است و اخلاق را در هر موقعیتی باید گرامی داشت.

آیین تجلیل از اهالی رسانه در ساری با همه فراز و نشیبش به پایان رسید اما آنچه باقی ماند، تلخی است که ۲۷ مرداد به خودش دید.

امیدوارم از این پس احترام یکدیگر خصوصاً پیشکسوتان را الزام بدانیم و مهربانی و همدلی را بیشتر تمرین کنیم.

انتهای پیام/