چامه شمال / حسین احمدی

در را به سختی باز می کنم. کلید با قفل بیگانه است انگار. انگشتانِ یخ زده ام حتی توان چرخاندن کلید را ندارد. وارد دفتر که می شوم، سرما دوره ام می کند. میز و صندلی و خودکار و کاغذ جملگی منجمد شده اند.

بخاری را به برق می زنم و شروع می کنم به خط خطی کردن. مغزِ فریز شده ام جواب نمی دهد و انرژی چرخاندن سرم را هم ندارم.با یکی دوتا مسئول گفتگوی تلفنی می گیرم و با مصاحبه های مردمی که از صف نانوایی، نفت و لوازم گرمایشی گرفته بودم، شروع می کنم به نوشتن حکایت قطعی گاز و بدعهدی ترکمنستانی ها.

پاهایم که گرم می شود، کم کم ذهنم بکار می افتد و جملات یک به یک مقابلم صف می کشند.پس از چند ساعت نوشتن و نوشتن، خودکار بی رنگ می شود و هرچه بین انگشتانم می چرخانمش، گرم نمی شود و راه نمی افتد. ناچارم مابقی را با قلم قرمز بنویسم. استارت فکس را می زنم و کاغذها را یک به یک راهی دفتر مرکزی روزنامه می کنم. پیشِ همکارانی که در جوار شوفاژ نشسته اند و تاییدیه فکس ۱۲ صفحه ای را می دهند.

فکرم مشغول تعطیلی دفتر وکالت و مطب دندانپزشکی واحدهای هم طبقه است که از خواب می پرم. خدا را شاکر می شوم که کابوس بود و زمستان ۸۶ نیست. آن سال ترکمنستانِ بی وفا، صادرات گازش به ایران را قطع کرده بود و حالا پس از ۱۵ سال این حکایتِ سیاه از نو تکرار شد. جانم تیر می کشد و با وجود برخورداری از نعمت گرما در این روزهای منفی صفر، خودم را می گذارم جای هموطنان خراسانی و پرونده ی آن زمستانِ سخت، ورق می خورد پیش رویم.

ما ایرانی ها ضرب المثلی داریم که "آزموده را آزمودن خطاست" اما متاسفانه مسئولان از این مَثَل درس نگرفته اند انگار که دوباره با شریک نیمه راه رفاقت کردند.همانگونه که بعد از تجربه تلخ سال ۸۶، پروژه خط انتقال "دامغان - ساری" کلید خورد و مازندران از بن بست گازی خارج شد باید چاره کار برای قطع وابستگی انرژی از کشور همسایه تدارک دیده می شد که نشد.این روزها که دوباره خانه های برخی از هموطنان سرد شد و طعم زمستانِ بی گاز را چشیدند باید از همین حالا با ارتقا ظرفیت های ملی این وابستگی را از بین ببریم تا تنِ ایران مان بیش از این نلرزد.

دولت سیزدهم در زمستان سال گذشته، قطعی های مکرر برق دولت روحانی را درمان کرد و خوشبختانه هیچ بی برقی اتفاق نیفتاد و با این مدیریت بحران نشان داد در هر زمینه ای پای کار بیاید و بیاندیشد، می تواند معضل را مرتفع کند. دولتمردان اگر اراده کنند خواهند توانست با چاره اندیشی و راهکارهای کوتاه و بلندمدت این مساله را برای همیشه حل کنند.

موضوع دیگر شفاف سازی در رابطه با قرارداد گازی با ترکمنستان است چرا که دولت های پیشین در راستای این چالش سکوت اختیار کرده و از این معاهده ی سرماگریز حرفی نزدند که اگر صریح و صادقانه با مردم سخن می گفتند مطمئناً همراهی بهتری را در مصرف بهینه مشاهده می کردند.

سخن آخر اینکه؛ این مرز و بوم با پتانسیل فکری و سرمایه ای که دارد در هر زمینه ای به خودش اعتماد و روی همتش حساب کرد، قله های سخت را پیمود.

به امید روزگاری که این سرزمینِ غنی از ذخایر خدادادی، هیچوقت روی سیاه زمستان را نبیند.