رقیه توسلی

به گزارش چامه شمال، خودم را گول می زنم. می زنم به آن راه. مثل کبک می شوم. اما باز نمی شود.

واقعا دریا رنگش تغییر کرده و آبی نیست. چیزی تو مایه های خاکستری سرخابی شده انگار. خزرِ دفعه ی قبل کجا، این یکی کجا؟ نیست شکل یکماه پیش که نشستیم ور دلش هندوانه لب شتری بُریدیم و فلاسک چایمان را خالی کردیم و هی لذت بردیم از ذره ذره محو شدن توی افق.

ساحل امروز کلی توفیرش است با ساحل سی روز پیش. پکر و ملتهب اند همه. منظورم از همه، همان تعداد انگشت شماری اند که هنوز مانده اند مثل ما و پای رفتن شان سُست است.

قریب یکساعت پیش اینجا دو خانواده، دسته جمعی و خندان داشتند والیبال بازی می کردند. باورم نمی شود! در چشم بهم زدنی ورق برایشان برگشت. که جیغ و فغان و شیون شان بلند شد. مشغول مکالمه ام که همراهانم می دوند سمت دریا، من خشکم زده اما.

می شنویم پسر جوانی مانده وسط دریا. می شنویم همه دارند توی ساحل یک اسم را صدا می زنند و می بینیم فک و فامیل چطور جزع فزع کنان می دوند سمتی. سمت پدر میانسالی که می پرد توی آب.

به اینطرف و آنطرف نگاه می کنم. ما در منطقه شنا نیستیم. غریق نجاتی وجود ندارد. کسی در جمع مان شناگر نیست. حتی یک قایق نیست که برویم پی اش. هیچیِ هیچی. فقط ما و دریا. ذهنم داغان می شود چون می دانم چقدر زمان کم است برای کمک و چقدر دست و پا بسته ایم و چقدر علاج واقعه قبل از وقوع نکرده ایم.

بنده ی خدا آدم آنطرف خط می میرد از استرس تا به خودم بیایم و برایش توضیح بدهم. خبر را که می شنود عین من فقط می گوید؛ یاالله...

ساعتی بعد صم بکم و مشوش نشسته ایم رو به دریا و به میلیون ها مسافر دیگری که قرار است سر از این منطقه دربیاورند فکر می کنیم. به آنها که امروز و قصه نافرجام زندگی این پدر و پسر را ندیدند و هلاهلش را نچشیدند. به آنها که پیگیر آمار فاجعه نیستند. نمی دانند پارسال ۱۶۱ خانواده توی همین کرانه، عزیزانشان را از دست دادند.

خودم را سرگرم می کنم و با چوبی که دستم است روی ماسه های خیس، شکل خورشید می کشم و زیرلبی می گویم کاش فوریت های دریا داشتیم. جایی بود که می شد این اشتباهات را پوشش دهد. یا مثلا پلیس دریا استخدام می کردیم. ارگانی که اجازه نمی داد آدم ها بابت انتخابی نادرست جان شان از کف برود.

پی نوشت

مديركل پزشكی قانونی مازندران: در سال گذشته ۱۶۱ نفر از هموطنان در دریا غرق شدند.

سنجاق

مولا علی علیه السلام می فرمایند:
كسی جز مبتلایان و بلانشینان، قدر نعمت عافیت را نمی‌داند.
انتهای پیام/